پس از پخش گلایه های اهالی روستای جابان از ایمن نبودن جاده فیروزکوه در محدوده این روستا و تعداد بالای تلفات جاده ایی در این محدوده که چند شب پیش از برنامه “در استان” پخش شد ، ظاهراً مسئولان محترم اداره راه شهرستان به فکر حل این مشکل بوسیله بلوک و ملات سیمان افتاده اند و با چند اقدام سطحی نظیر مسدود نمودن فاصله بین نیوجرسی‌ها و اجرای شیار و رامبل عرضی در جاده به نوعی از خود سلب مسئولیت نمودند.
این اقدامات که در حاشیه اجرای طرح خط کشی و نصب تابلو علائم محدودیت سرعت محور دماوند – فیروزکوه محدوده جابان انجام شد هر چند در ظاهر می تواند اندکی از فشار افکار عمومی بر روی اداره راه کم کند ولی قطعاً هیچ تاثیری در میزان تلفات جاده ایی این محدوده نخواهد داشت.
از آنجا که روستای جابان در کنار رودخانه فصلی جابان و در گودترین نقطه آن منطقه واقع است لذا ورودی های این روستا از هر دو طرف دارای شیب می باشد و در روزهای تعطیل که شاهد تردد انبوه خودروهای عبوری و رانندگان غریبه از این منطقه هستیم بیشترین میزان تصادفات منجر به فوت و جرح در این منطقه و بویژه در اطراف پل رودخانه جابان اتفاق می افتد لذا اگر اداره راه و پلیس راهور و بطور کلی شورای ترافیک شهرستان دماوند به دنبال حل قطعی و ریشه ایی این معضل هستند باید در کوتاه مدت با نصب سرعتگیر مانع از افزایش سرعت خودروهای ورودی به این روستا شده و در بلند مدت با طراحی کمربندی برای این روستا و روستای سربندان که این روزها تبدیل به یک شهر کوچک شده این مشکل را یک بار برای همیشه حل نمایند.
همچنین باید به این نکته مهم توجه داشت که اغلب قربانیان تصادفات جاده ایی در محدوده جابان را عابرین پیاده و موتورسواران عموماً تبعه افغانستان تشکیل می دهند و این عزیزان اگر در هر ۱۰۰ متر هم یک پل عابر پیاده طراحی و نصب گردد باز هم حاضر به تردد از روی پل عابر پیاده نیستند لذا مسئولان محترم اداره راه و دهیاری جابان باید در کنار انسداد فواصل بین نیوجرسی ها اقدام به نصب حفاظ بر روی نیوجرسی های فعلی و یا جایگزینی و نصب نیوجرسی ها بلندتر (ارتفاع ۱۱۰ سانتیمتر) در محدوده این روستا بنمایند تا عابرین پیاده دیگر نتوانند از روی این موانع بتنی عبور کنند و این عامل خطر آفرین نیز حذف گردد.