چندی پیش رئیس کمیسیون کشاورزی اتاق تعاون گفته بود که ایران ظرفیت تولید غذا برای ۵۰۰ میلیون نفر را دارد!
آقای ارسلان قاسمی، رئیس کمیسیون کشاورزی و صنایع غذایی اتاق تعاون ایران در این خصوص گفته بود:در سال ۱۳۵۵ تولید محصولات کشاورزی و صنایع غذایی ایران حدود ۲۵ تا ۲۶ میلیون تن بود که امروزه این رقم به ۱۲۵ میلیون تن در سال رسیده است.
با جمعیت ۳۵ میلیون نفری بخش زیادی از مواد غذایی را وارد می‌کردیم، اما در حال حاضر علاوه بر تامین غذای ۸۵ میلیون نفر، به ۹۰ کشور دنیا صادرات محصولات کشاورزی و غذایی داریم.
علیرغم اینکه ایران در منطقه خشک و نیمه خشک قرار دارد، ولی با همین میزان زمین و آب اگر بتوانیم بهره وری را افزایش دهیم و از تکنولوژی و فناوری استفاده کنیم، ظرفیت تولید غذا برای ۵۰۰ میلیون نفر را داریم!
البته ما نمی دانیم که ایشان برچه اساس و با چه محاسباتی چنین ادعایی را مطرح می کند ولی تجربه چند سال اخیر نشان داده که ما برای تامین مواد غذایی همین ۸۰ میلیون نفر جمعیت فعلی نیز تقریباً تمام منابع آب تجدیدپذیر کشور را مصرف کرده ایم و دریاچه های بزرگی نظیر ارومیه و بختگان و اغلب تالاب های کشور نظیر تالاب گاوخونی و هور الهویزه قربانی همین برنامه های بی ضابطه توسعه کشاورزی و توهم خودکفایی در تولید مواد غذایی شده اند.
واقعیت این است که اولاً کشور ما از نظر اقلیمی برای تولید بسیاری از محصولات کشاورزی و دامی و بوییه محصولات گرمسیری اصلاً مناسب نیست و در همان زمینه هایی که ما ظرفیت و استعداد داریم هم اگر بخواهیم الزامات زیست محیطی و توسعه پایدار را رعایت کنیم باز هم فقط برای نصف جمعیت فعلی کشور امکان تولید مواد غذایی داریم.
کشور ما آنقدر بارندگی ندارد که ما بتوانیم صدها هزار هکتار زمین را زیر کشت دیم گندم و جو و ذرت ببریم و آنقدر آب نداریم که بتوانیم برای جمعیت ۸۰ میلیونی برنج و دانه های روغنی تولید کنیم و حتی مراتع ما نیز توان تولید شیر و گوشت کافی برای ۸۰ میلیون نفر جمعیت را ندارد.
کسی که سخن از تولید غذا برای ۵۰۰ میلیون نفر می زند باید بداند که متوسط بارش در کشور ما از میانگین جهانی بسیار پائین تر است و آب در بخش بزرگی از این سرزمین کیمیا است.
برای مثال در همین آبسرد خودمان در ده سال گذشته بازدهی اغلب چاه ها تقریباً به نصف کاهش یافته و بسیاری از چاه های دشت هومند آبسرد در آستانه خشک شدن قرار دارند.
افرادی نظیر آقای ارسلان قاسمی که ظاهراً حتی یک روز هم کار کشاورزی انجام نداده،نمی داند که تنش آبی و کم آبی در میانه فصل تابستان و در زمان رسیدن میوه ها چه آسیب وحشتناکی را می تواند به درختان میوه وارد بیاورد و چگونه دست رنج یک سال کشاورز و باغدار بخاطر کم آبی ظرف چند روز نابود می شود.
البته مشکل از آقای ارسلان قاسمی نیست بلکه مشکل از مسئولانی است که براساس توهمات افرادی نظیر همین آقا برای کشور برنامه ریزی می کنند و با توهم تولید غذا برای ۵۰۰ میلیون نفر کشور را پیش می برند.