دکتر فرشاد مومنی از جمله اقتصاددانانی است که معمولاً نسبت به مسائل سیاسی و اقتصادی کشور رویکرد انتقادی داشته و به همین دلیل نظرات او در حوزه اقتصاد کلان کشور به نوعی از مقبولیت و مرجعیت در نزد دولتمردان برخوردار است.
ایشان چندی پیش در رابطه با اعتراضات اخیر گفت: از رسانه‌های حامی دولت می‌شنویم که کسی در اعتراضات اخیر مطالبه اقتصادی ندارد و از این موضوع شادمان هستند.
او افرود: اگر ظرفیت خِرد و دانایی مناسب در این‌ها وجود داشت باید از اینکه مطالبات اقتصادی مطرح نمی‌شود، به خود بلرزند.
این علامت خطرناکی است و نشان دهنده یاس و سرخوردگی از وعده‌های دولت است. این اتفاق فقط متوجه مردم یا دولت نیست. این تصور برای همه خطرناک است.
از این ماجرا خطرناک‌تر این است که تصمیم گیران به جای پذیرش ضعف‌های خود، مردمی که کارد به استخوان شان رسیده را به کشور‌های خارجی نسبت دهد.
همانگونه که دولت مومنی هشدار دادند این سکوت نشانه خطرناکی از یاس و سرخوردگی بخش بزرگی از مردم ایران و ناامیدی ایشان از دولت سیزدهم می باشد.
مردمی که امید به بهبود اوضاع اقتصادی خود ندارند ناخودآگاه حالتی خشمگین و تهاجمی به خود گرفته و در صورت طغیان مهار آنان فوق العاده سخت و مشکل خواهد بود.
فردی که از سر ناامیدی و استیصال به مرحله جنون و خودکشی رسیده دیگر قابل مهار نخواهد بود و ممکن از دست به هر کار خطرناکی بزند!
اگر مستاصل یک نفر باشد چندان خطرناک نیست ولی وقتی تعداد بسیار زیادی از افراد جامعه دچار یاس و استیصال باشند آنگاه لشکری از معترضین انتحاری را بوجود می آورند که دیگر قابل مهار نیستند.
وظیفه دولت ها اهتمام جدی در سامان دادن به وضعیت معیشت مردم است و در اجرای این وظیفه هیچ بهانه و توجیهی پذیرفته نیست.
البته همانطور که خود دولتمردان نیز بهتر از ما می دانند بهبود شرائط اقتصادی در کشور مستلزم تغییرات و اصلاحات فراوانی در سیاست های کلان داخلی و خارجی کشور می باشد و تا این تغییرات و اصلاحات در رویه های جاری اتفاق نیفتد هیچ امیدی به بهبود شرائط نیست و کشور هر لحظه در خطر طغیان مردم مستاصل و ناراضی از وضع اقتصادی خواهد بود.