جناب آقای رئیسی در پایان سفر هفته گذشته خود به اندونزی وعده تجهیز ۱۲ بیمارستان با تجهیزات پزشکی ایرانی در آن کشور را داد.
البته تجهیز بیمارستان ها در اندونزی به پایگاه خبری ما ارتباطی ندارد ولی قطعاً عدم وجود امکانات و تجهیزات در درمانگاه شهید محسنی شهر آبسرد به این رسانه کاملاً ربط داشته و این سئوال را برای ما بوجود می آورد که آیا چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام نیست؟
درمانگاه شهر آبسرد که روزانه پذیرای صدها مراجعه کننده ایرانی و افغانی می باشد تقریباً هیچ امکاناتی ندارد و اگر همین دستگاه نوار قلب و دستگاه شوک و احیای قلبی (دستگاه دفیبریلاتور) نصفه نیمه را هم نداشت تقریباً مکانی شبیه مطلب دکتر هندی های قدیم می شد!
هر چند جناب آقای عین الهی وزیر محترم بهداشت و درمان خبر اهدای تجهیزات به بیمارستان های اندونزی را تکذیب کرده و مدعی صادرات این تجهیزات و دریافت پول آن شده است ولی سئوال اینجاست که وقتی درمانگاه شهری در فاصله کمتر از ۷۰ کیلومتری تهران دستگاه دیالیز و یا رادیولوژی و سی تی اسکن ندارد چرا باید این تجهیزات به آن سوی دنیا صادر شود؟
البته صادرات غیرنفتی علی الخصوص صادرات خدمات فنی و مهندسی و کالاهای “های تک” بسیار خوب و پسندیده است ولی هنگامیکه کشور ما در این خصوص با کمبود ممواجه است به چه دلیل باید این اقلام به نقاط دیگر دنیا صادر گردد؟
اگر رئیس جمهور محترم در سفرهای استانی خودشان سری به مراکز درمانی در شهرها و روستاها می زد قطعاً خبر صادرات تجهیزات پزشکی را این چنین با افتخار بزرگ نمایی نمی کرد و کمتر در این خصوص مانور می داد.
بدبختانه مشکل عدم وجود تجهیزات فقط مربوط به مراکز درمانی نقاط دور افتاده کشور نیست و در همین استان تهران خودمان بسیاری از مراکز درمانی حتی در داخل کلانشهر تهران کمبود تجهیزات و امکانات دارند و بدیهی است هر چه از تهران و مرکز شهر دور می شویم این کمبودها چشمگیرتر می شوند.
برای مثال درمانگاه شهر آبسرد هم اکنون فاقد دستگاه های دیالیز،عکس برداری و سی تی اسکن،ام آر آی،سونوگرافی و همچنین محروم از تخت بیمارستانی،اتاق سی سی یو و آی سی یو،امکانات جراحی محدود و موضعی و…می باشد و این در حالی است که این شهر به علت جمعیت ثابت و سیال بسیار زیاد و قرار گرفتن در مسیر ترانزیتی شمال و جنوب کشور با حجم بسیار بالای از تقاضای خدمات اورژانسی و بستری مواجه است و این در حالی است که ساختمان جدید مرکز درمانی شهید محسنی آبسرد سالهاست که در مرحله اجرای فونداسیون نیمه کاره رها شده و میلیاردها تومان سرمایه بلاتکلیف و در معرض نابودی است.
ای کاش وزارت بهداشت به جای اهتمام در تجهیز بیمارستان های شرق و غرب دنیا، به وعده خود برای ساخت و تجهیز ساختمان جدید این مرکز بهداشتی درمانی عمل می کرد و ما نیز همانند مردم شریف کشور اندونزی صاحب یک مرکز درمانی مجهز و قابل قبول می شدیم.