اگر گمان می کنید که گران ترین چای دنیا جایی در هندوستان تولید شده و یا در کاخ باکینگهام و میهمانی های ملکه انگلستان سرو می شود کاملاً در اشتباه هستید، گرانترین چای دنیا را می توانید با مراجعه به نزدیکترین بقالی و سوپر مارکت محل خودتان تهیه کنید و از نوشیدن این چای درجه ۳ ولی گرانقیمت لذت ببرید،چایی که هر فنجان آن ده ها دلار برای ملت ایران آب خورده و از آن سو بعضی ها را به ثروت های نجومی رسانده است!
ماجرای فساد در واردات چای یا همان «دبش گیت» یکی از همان قصه های پر غصه این کشور است،غصه ایی که یک سر آن جماعتی صاحب نفوذ و یک سر دیگر آن مدیرانی فاسد و دزد قرار دارند و قربانی آن نیز مردم ایران هستند.
برای مثال در همین ماجرای اخیر که به «دبش گیت» موسوم شده از سال ۹۷ تا همین اواخر ، دولت های روحانی و رئیسی یک رانت بی حساب و کتاب را در اختیار شرکت دبش قرار داده بودند تا مدیران فاسد آن مجموعه با همدستی جماعتی دزد و فاسد در وزارت صمت و اداره گمرک و سازمان استاندارد و… چای درجه دو کنیایی را به جای چای درجه یک هندی وارد ایران کنند و مابه التفاوت ارز تخصیصی را در بازار آزاد به فروش برسانند و یک امپراطوری کثیف با پول بیت المال را برای خودشان بوجود آوردند.
ولی چرا فساد تبدیل به درد لاعلاج اقتصاد ایران شده؟
جواب ساده است؛ در اقتصادی که افراد با زد و بند و روابط پشت پرده و پرداخت رشوه می توانند امتیازات فراوانی به دست آورده و بدون ترس از مجازات و مصادره اموال به فعالیت های کثیف خود ادامه دهند ، خود بخود فساد از کنترل خارج شده و کل اقتصاد تبدیل به یک لجنزار متعفن می گردد.
متاسفانه اغلب مفسدین با استفاده از روابط سببی و نسبی که با بزرگان نظام و آقازاده ها و افراد ذی نفوذ دارند، برای خود یک حریم امن ایجاد می کنند و بدون ترس از محاکمه و مجازات دست به هر فسادی می زنند و هنگامیکه رسوا می شوند با هوچی گری و متهم کردن افشاء کننده فساد به ضدیت با نظام و وابستگی با دولت های متخاصم و… چنان بازی را مغلوبه می کنند که دیگر هیچ کسی جرات افشاگری نداشته باشد و عاقبت نیز به جای مجازات مفسدین اقتصادی ،افشا کننده فساد مجازات می گردد!
از سوی دیگر بازی های کثیف سیاسی و انداختن گناه کم کاری ها و قصورها و تقصیرات به گردن دولت های قبل و شانه خالی کردن از بار مسئولیت همواره مانعی جدی برای مقابله با فساد بوده است کمااینکه در مورد اخیر یا همین ماجرای «دبش گیت» در حالیکه دولت آقای رئیسی ۱۴۶ برابر دولت روحانی ارز در اختیار شرکت دبش قرار داده بود حامیان دولت سیزدهم با فرافکنی مسئولیت این فساد را به گردن دولت روحانی انداخته و ظاهراً دولت نیز تلویحاً قصد شانه خالی کردن از بار مسئولیت را دارد.
با این شرائط بنظر می رسد در کشور هیچ عزمی برای مقابله با فساد وجود ندارد و اقداماتی نیز که صورت می گیرد عموماً تصنعی و سطحی و نمایشی هستند و عملاً هیچ کاری از دست قوای مجریه و مقننه (که اتفاقاً بعضی از نمایندگان آن قوه خود دستی بر آتش فساد دارند) بر نمی آید و تنها باید منتظر اقدام فوری و انقلابی قوه قضاییه بود.
در این بین اگر دستگاه قضا قصد دارد ریشه فساد را در ایران بخشکاند باید ابتدا سراغ دانه درشت ها و آقازاده ها و خواص برود و با مجازات آقازاده ها و خواص درس عبرتی به تمام مفسدین بدهد و بدون اغماض دولتمردانی که در این ماجرا نقش داشتند را به اشد مجازات رسانده و دست های پشت پرده را قطع نماید در غیر اینصورت به احتمال زیاد سال آینده همین موقع یک فساد جدیدتر و بزرگتر را شاهد خواهیم بود و باید مرثیه نامه ایی جدید برای آن فساد بنویسیم.