در حالیکه دشت های مرکزی و شرقی دماوند در حسرت آب می سوزند ، هر ساله در ماه های سرد و غیر زراعی بخش بزرگی از آب رودخانه های تاررود(دماوند) و دلیچایی(هویر)راهی مناطق پائین دست شده و از دسترس شهرستان دماوند خارج می شود.
در اوائل دهه ۹۰ شرکت مدیریت امور آب شرق استان تهران طرحی را جهت انتقال آب مازاد رودخانه تاررود(رودخانه دماوند) در فصول غیرزراعی یعنی پائیز و زمستان به دشت هومند آبسرد جهت تزریق به چاه های مجاز منطقه و تقویت سفره های آب زیرزمینی در دستور کار قرار داد که متاسفانه به علت کارشکنی های برخی ها(!) در سطح شهرستان دماوند و همچنین لزوم تخصیص حق آبه به سد ماملو و کشاورزان پاکدشت و قرچک این طرح از اواسط سال ۹۵ بطور کامل از دستور کار خارج شد.
در سالهای پایانی دوره دوازدهم ریاست جمهوری ( دور دوم ریاست جمهوری حسن روحانی) نیز طرح مشابه دیگری تحت عنوان انتقال آب مازاد رودخانه هویر یا همان دلیچایی به دشت های شرقی دماوند جهت پایدارسازی آب شرب روستایی در شرق شهرستان دماوند موسوم به طرح «شهید فخری زاده»مطرح گردیده و این بار این اجرای این پروژه بر عهده شرکت آبفای شرق استان تهران گذاشته شد که متاسفانه این طرح نیز به دلایل نامعلومی تاکنون حتی وارد فاز مطالعاتی هم نشده است.
در این بین شاید استدلال مخالفان انتقال آب از رودخانه تاررود به دشت هومند که می گویند اجرای این طرح امنیت آب در منطقه شرق تهران و مناطق پاکدشت و قرچک را به خطر می اندازد تاحدودی درست باشد ولی قطعاً چنین استدلالی در رابطه با انتقال آب رودخانه دلیچایی به دشت های شرق شهرستان دماوند قابل پذیرش نیست چرا که هم اکنون آب رودخانه دلیچایی پس از گذر از روستاهای محور دلیچایی و روستاهای مشهد و حصاربن در محل روستای سیمین دشت به رودخانه حبله رود پیوسته و به سمت دشت گرمسار روان شده و عاقبت به شوره زارهای جنوب گرمسار می ریزد و اگر این آب به دشت های مرکزی و شرقی دماوند انتقال یابد علاوه بر تقویت سفره های آب زیرزمینی دماوند ،مازاد این آب از طریق رودخانه های کبود ملک و جمع آبرود مجدداً وارد شهرستان گرمسار و دشت ایوانکی می گردد و به عبارتی مقصد این آب در هر دو حالت شهرستان گرمسار خواهد بود.
براساس طرح اولیه قرار است این پروژه از طریق حفر یک رشته تونل انتقال آب و احداث یک سد انحرافی در بالا دست روستای هویر(احتمالاً منطقه چمنداب)اجرا شده و آب مازاد رودخانه دلیچایی از طریق تونل احداثی به روستای سربندان انتقال یافته و از طریق لوله به روستاهای شرق شهرستان منتقل گردد.
البته ظاهراً این طرح با هدف پایدارسازی آب شرب مصرفی روستاهای شرق شهرستان دماوند طراحی شده و در آن انتقال آب کشاورزی دیده نشده است و این در حالی است که می توان همانند طرح انتقال آب از رودخانه تاررود که سابقاً مطرح بود،آب مازاد رودخانه دلیچایی را در ماه های آبان تا اسفند به چاه های منطقه شرق دماوند و حتی دشت هومند تزریق کرد.
حال سئوال اینجاست که چرا آبفای شرق استان تهران چنین طرح مهم و ضروری را اجرا نمی کند؟
شاید مهمترین و در دسترس ترین پاسخ مانند همه طرح های مشابه در کشور ایران، عدم تخصیص بودجه و اعتبارات ملی و استانی به این طرح و خراب شدن دیوار کسری بودجه بر سر این پروژه و پروژه های مشابه می باشد.
دومین علت نیز بی اهمیت بودن اجرای چنین پروژه ایی برای مسئولان استانی و بطور مشخص مسئولان آبفای شرق استان تهران می باشد و سومین دلیل نیز بی همتی و سهل انگاری مسئولان در سطح شهرستان دماوند است.
آب رودخانه دلیچایی (هویر) بطور قطع نجات دهنده کشاورزی شرق شهرستان دماوند است ولی افسوس که هیچ نگاه کلان و بلند مدتی بین مسئولان استانی و شهرستانی به مساله تامین آب پایدار در شرق شهرستان دماوند وجود ندارد و هر دولتی که می آید گناه کم کاری را گردن دولت های قبل انداخته ولی خود هیچ اقدامی انجام نمی دهد و ضرر آن را هم مردم منطقه دماوند باید پرداخت کنند و در آخر کار هم این مردم هستند که بدهکار دولت ها می شوند!