بیش از دو ماه است که کشور با وضعیتی ملتهب و متشنج مواجه است.وضعیتی بی سابقه،عجیب و گیج کننده که به جرات می توان گفت برای اولین بار است که در سالهای پس از پیروزی انقلاب اتفاق می افتد.
تقریباً از ابتدای این التهابات سران سه قوا بر لزوم گفتگو با معترضین تاکید داشتند ولی متاسفانه تاکنون هیچ اقدام عملی در این خصوص انجام نشده و التهابات و اعتراضات کماکان ادامه داشته و مساله هنوز بصورت لاینحل باقی مانده است.
حال سئوال اینجاست که واقعاً چه کسی باید برای شروع گفتگوها پیشقدم شود؟کدام نهاد باید گفتگو را با معترضین آغاز کند و اصلاً چه کسی صلاحیت و مشروعیت لازم برای گفتگو را دارد؟
وقتی نمایندگان مجلس توانائی ایجاد ارتباط با معترضین را ندارند و هیچ اقدامی هم جهت ایجاد وفاق و همدلی و ایجاد آرامش انجام نمی دهند و حتی در برخی موارد با حرکات و حرف های تحریک آمیز خود بنزین بر آتش التهابات می ریزند از چه کسی می توان توقع پیشقدم شدن برای گفتگو را داشت؟
وقتی قوه مجریه کاملاً خود را از این غائله کنار کشیده و هیچ اقدامی جهت کاهش التهابات انجام نمی دهد و تمام توان وزارتخانه ها صرفاً بر شعار دادن متمرکز شده اند از چه کسی می توان توقع اقدام عملی و اجرائی داشت؟
وقتی صدا و سیما تبدیل به تریبون انحصاری طیف اصولگرایان تندرو شده و با پخش برخی برنامه ها بر آتش ناراحتی و نارضایتی هیزم می اندازد از کدام رسانه دیگر می توان توقع ایجاد آرامش و وفاق را داشت.
وقتی که در شهرها و روستاهای کوچک، ائمه جمعه که از نفوذ بسیار بالایی بر مردم و مسئولان محلی برخوردار هستند از این ظرفیت خود جهت گفتگو و کاهش التهابات استفاده نمی کنند باید سراغ چه کسی رفت؟
اینکه مسئولان محترم(مشخصاً آقایان قالیباف و رئیسی) شروع گفتگوها را به پایان اعتراضات مشروط می کنند به هیچ عنوان رهگشا و سازنده نمی باشد چرا که هدف از گفتگو کاهش التهابات است و مشروط کردن گفتگو به کاهش اعتراضات به نوعی شانه خالی کردن از گفتگو می باشد.
مسئولان محترم اگر واقعاً خواستار ایجاد آرامش در کشور هستند باید در اولین گام مانع از گسترش خشونت ها و امنیتی تر شدن جو جامعه شده و تمام دستگاه ها اعم از اجرائی و تقنینی و قضائی و نظامی و انتظامی در تمامی سطوح با مردم و معترضین و حتی افراد متهم به اغتشاش و تخریب وارد تعامل و مذاکره و گفتگو شده و حسن نیت خود را در عمل به مردم ثابت نمایند و در مقابل مردم نیز قطعاً به این اقدام آشتی جویانه نظام پاسخ مثبت خواهند داد و راه بر گفتگو و تعامل باز خواهد شد.
امروز بسیاری از نخبگان و صاحبنظران در کشور منتظر اقدامات عملی از سوی سه قوه هستند و توقع دارند که نظام اسلامی با بزرگ منشی و رافتی که از خصایص چنین نظامی است در اسرع وقت افراد بازداشتی و معترضین را از زندان ها و بازداشتگاه ها آزاد نموده و مانع از گسترش هر چه بیشتر خشونت در کشور شوند.
ضمن آنکه مسئولان محترم نیز با گفتار و رفتار مدبرانه خود می توانند مانع از رواج خشونت کلامی و نفرت پراکنی در جامعه شده و با ایجاد یک فضای آرام و غیرامنیتی شرائط را برای وفاق و همدلی بین همه اقشار و طیف ها فراهم آورند.
اینکه نظام بخواهد از طریق اعمال زور بر اوضاع مسلط گردد شاید در کوتاه مدت باعث آرامش ظاهری در جامعه ایران بشود ولی خزیدن آتش اعتراضات به زیر خاکستر و نادیده گرفتن خواست معترضین در بلند مدت چالش های بزرگتری را برای نظام ایجاد نموده و خطرات بیشتری را متوجه نظام می نماید.
سان تزو اندیشمند و نویسنده چینی ۵۰۰ سال پیش از میلاد در کتاب مشهور خود به عنوان «هنر رزم» می گوید«بزرگترین پیروزی آن است که بدون جنگ حاصل گردد» به عبارت دیگر پیروزی در سخت ترین جنگ ها به اندازه پیروزی بدون جنگ ارزشمند نیست و پیروزی بدون جنگ هم حاصل نمی گردد مگر در سایه تدبیر و اقتدار.