نابودی بخش بزرگی از محصولات کشاورزی شهرستان در غیاب صنایع تبدیلی

ظاهراً تنها عایدی کشاورزان و باغداران شهرستان دماوند از شغل سخت و طاقت فرسای کشاورزی ضرر است و حاصل دست رنج باغداران منطقه یا باید پای درختان نابود شود و یا اینکه به بهای ناچیز تقدیم دلال های میدان میوه و تره بار گردد.

بطور قطع یکی از مهمترین دلایل بی رغبتی باغداران به ادامه فعالیت در این بخش و در نهایت نابودی بخش باغداری شهرستان دماوند همین عدم بازده مطلوب اقتصادی و بازار نامناسب فروش می باشد بنحویکه در سال جاری به علت گرانی بهای تمام شده میوه مصرف آن در کشور نصف شده و تقریباً نیمی از محصولات قابل عرضه به بازار مصرف در مغازه های میوه فروشی بدون مشتری مانده و همین رسوب و نابودی میوه در مراکز توزیع باعث کاهش تقاضای خرید میوه تولیدی شده است.

بررسی میدانی خبرنگار ما حکایت از این واقعیت تلخ دارد که تقریباً بیش از نیمی از میوه تولیدی در باغ های شهرستان دماوند به علت کوچک بودن سایز و یا تگرگ زدگی و سایر عوامل به بازار مصرف تهران عرضه نشده و عملاً پای درخت نابود می شوند و این در حالی است که همین میوه های بظاهر کوچک و بی کیفیت از نظر طعم و مزه در حد عالی بوده و فقط از نظر ظاهری بازار پسند نمی باشند.

البته این کوچکی سایز میوه ها بیشتر به دلیل کم آبی و همچنین توان مالی اندک باغداران منطقه جهت تهیه انواع کودهای شیمیایی گران و باکیفیت خارجی و یا همچنین سموم دفع آفات نباتی می باشد که البته این خود به ارگانیک شدن محصول کمک کرده و حتی کیفیت و طعم و مزه میوه را افزایش داده است ولی به علت سایز و شکل نامناسب مورد پسند بازار نبوده و به قول معروف مجلسی نمی باشند.

در این بین و در نبود صنایع تبدیلی کشاورزی بخش بزرگی از محصولات کشاورزی شهرستان دماوند نابود می شود و این در حالی است که اگر در شهرستان دماوند حتی اگر صنایع کوچک و روستایی فرآوری محصولات کشاورزی دایر می شدند اتلاف محصولات به شکل چشمگیری کاهش می یافت و از آن سو درآمد سرانه کشاورزان و باغداران منطقه هم به نحو ملموسی افزایش می یافت.
هم اکنون بخش بزرگی از محصولات پادرختی شهرستان دماوند به بهای ارزان از کشاورزان خریداری شده و راهی کارخانه های تولید کنسانتره و آب میوه در سایر شهرستان ها می شود.

نکته تاسف بار در این قضیه کم کاری و بعضاً سنگ اندازی های ادارات صمت و کشاورزی شهرستان در مسیر راه اندازی صنایع روستائی می باشد بنحویکه راه اندازی یک کارگاه کوچک تولید چیپس میوه و لواشک بهداشتی نیازمند گذراندن هفت خوان رستم وچندین ماه دوندگی مستمر و پرداخت مبالغ هنگفت بابت تسریع و تسهیل امور(!)می باشد.

از سوی دیگر عدم اختصاص زمین جهت احداث یک شهرک یا ناحیه صنعتی ویژه صنایه تبدیلی کشاورزی و مشکلات پیش روی کشاورزان جهت اخذ مجوز تغییر کاربری اراضی از کشاورزی به صنعتی باعث شده که باغداران هم تمایلی به راه اندازی چنین صنایعی نداشته باشند.

از آن سو نظام بروکراتیک و سنگ اندازی ها وزارت بهداشت و سازمان غذا و دارو در اعطای پروانه بهداشتی باعث شده همان اندک متقاضیان راه اندازی صنایع تبدیلی کشاورزی اندک زمانی پس از راه اندازی اینگونه صنایع این قبیل کارخانه ها و کارگاه ها غیرفعال و تعطیل شده و تمام هزینه های صورت گرفته نیز بلااستفاده باقی بماند.

بطور قطع نبود صنایع تبدیلی و عدم فرآوری محصولات کشاورزی در بلند مدت منجر به کاهش توجیه اقتصادی باغداری و عدم صرفه اقتصادی تولید محصولات کشاورزی شده و با توجه به کوچک شدن ابعاد باغات منطقه در نهایت باغداری حرفه ایی و تجاری در شهرستان دماوند برای همیشه نابود خواهد شد.

نوشته ایجاد شد 750

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *